Tokijskie muzeum słynnego japońskiego artysty Tarō Okamoto (1911-1996) stanowi ciekawy obiekt architektoniczny połączony z ogrodem, który kojarzy się z postmodernistycznymi ogrodami, projektowanymi na przykład przez Charlesa Jencksa (ur. 1939).

„The Garden of Cosmic Speculation” (1988) w południowej Szkocji jest w zupełnie innej skali niż ogród przy muzeum, ale podobnie łączy rzeźbę, krajobraz i architekturę. W przypadku projektu Jencksa, 12-hektarowy ogród składa się z różnorodnie ukszałtowanych połaci terenu, które tworzą interesującą mozaikę, z kompozycji wielorakich roślin oraz z form przestrzennych. Koncepcja ogrodu nawiązuje do procesów naturalnych, zjawisk fizycznych, matematyki, astronomii, itp. oraz do tradycyjnej japońskiej sztuki ogrodowej inspirowanej Zen. Wg Jencksa projektowanie form krajobrazowych jest czynnością wielopłaszczyznową, łączącą sztukę ogrodów, krajobraz, urbanistykę, rzeźbę i epigrafikę. Charles Jencks, który jest teoretykiem postmodernizmu, a także Ian H. Finlay (1925-2006), oraz inni projektanci którzy umieszczali dzieła sztuki w ogrodach, uosabiają w swoich projektach kosmos i całą złożoność procesów życia. „Complexity and contradiction” – sztandarowe hasło postmodernizmu nadaje ogrodom z rzeźbami znaczenia, zaskakuje i stanowczo odcina się od przewidywalnego modernizmu.

Tarō Okamoto przez ponad dziesięć lat mieszkał w Paryżu, gdzie uległ wpływowi abstrakcjonizmu, a następnie skierował się w stronę surrealizmu. Jego twórczość kształtowana była przez prądy intelektualne, polityczne i artystyczne XX wieku, przez filozofię i antropologię. Był jedynym artystą japońskim, który miał okazję bezpośrednio brać udział w ruchach intelektualnych w Paryżu. Jego estetykę kształtowały w dużej mierze takie wartości jak „wolność”, „duma” i „godność”. Po powrocie do Japonii Okamoto był nadal artystą awangardowym i starał się wpływać także na społeczeństwo inspirując do przemian artystycznych i ideologicznych. Najbardziej znanym projektem Okamoto jest jego 70-metrowa wieża „The Tower of the Sun” (Taiyō no tō, 1970) na wystawę EXPO w Osace w 1970 roku. Symbol wystawy stworzony przez artystę, który miał uosabiać dobroczynny wpływ nowoczesnych technologii i przemysłu na społeczeństwo, wiązał się z pewną kontradycją. Niektóry krytycy widzieli w rzeźbie Okamoto konfrontację z „krajobrazem urbanistycznym przyszłości”. Okamoto jednak starał się wskazać inną drogę i koncentrując się na korzeniach ludzkości – uwolnić Japonię od kompleksu Zachodu. Tarō Okamoto stał się popularnym w Japonii artystą. Rzeźba „The Tower of the Sun” stała się symbolem wystawy EXPO w Osace. Inna jego praca wykonana dla Meksyku, fresk „Myth of Tomorrow” (Asu no shinwa, 1969) przedstawiający skutki bomby atomowej, została odnaleziona i odrestaurowana. Fresk został w 2008 r. na stałe wyeksponowany na dworcu Shibuya (Mark City, Keio Line). Tarō Okamoto stworzył wiele rzeźb, które obecnie znajdują się w ogrodzie muzealnym. Ten właśnie ogród z rzeźbami Okamoto przypomina ogrody postmodernistyczne.

 Muzea Tarō Okamoto znajdują się Kawasaki oraz w Tokio. Tokijskie muzeum Taro Okamoto Memorial Museum (Okamoto Tarō kinenkan) mieści się w jego byłym domu i studio w dzielnicy Aoyama. Obecna wystawa „Confronting the Tower of the Sun!” (Taiyō no tō ni taiji seyo, 28.10.2015 – 28.02.2016) nawiązuje do słynnej rzeźby Tarō Okamoto na wystawę EXPO.

Rzeźby Okamoto były ścisle powiązane z otoczeniem, z architekturą i wnosiły do nich dodatkowe przesłanie. W Tokio można je zobaczyć na przykład w parku Sukiyabashi na Ginzie – rzeźba z zegarem „Young Clock” (Wakai tokei dai, 1966) oraz w Aoyama – „Tree of Children” (Kodomo no ki, 1985).