Jadwiga Rodowicz-Czechowska, była ambasador RP w Japonii, znawczyni klasycznego japońskiego teatru nō i autorka dwóch sztuk napisanych w konwencji tego teatru, w swoich poszukiwaniach teatralnych sięgnęła tym razem po polską klasykę narodową – „Dziady” Adama Mickiewicza, aby nadać im nową, polsko-japońską interpretację. „Dziady polsko-japońskie / Soreisai 祖霊際” według koncepcji i w reżyserii Jadwigi Rodowicz-Czechowskiej przedstawione zostały w Tokio w Teatrze X-Cai oraz w świątyni buddyjskiej Saitokuji w dzielnicy Asakusa.   Jak pamiętamy z czasów szkolnych, „Dziady” to wielowątkowy cykl dramatyczny, odwołujący się do przedchrześcijańskich obrzędów zadusznych. Mickiewicz wykorzystał elementy folkloru słowiańskiego, a do rytuału obcowania żywych z umarłymi wprowadził postacie historyczne. Szkolna lektura tego dramatu akcentuje wątki narodowo-historyczne, natomiast „Dziady polsko-japońskie / Soreisai” czerpią głównie z II i IV części dramatu, skupiając się na obrzędzie przywoływania duchów i ludowej nauce moralnej. W tradycji japońskiej odpowiada temu obrzędowi buddyjskie święto zmarłych Obon, obchodzone latem. Dusze zmarłych przodków są przywoływane, goszczone i zabawiane, aby potem mogły odejść w spokoju, gwarantując tym samym pomyślność światu żywych. Przy okazji tego święta rodziny spotykają się i jednoczą. Korowody ludzi ubranych w bawełniane yukaty przez długie godziny tańczą wtedy jak w transie taniec bon odori. Spektakl „Dziady polsko-japońskie / Soreisai 祖霊際” powstał w inspiracji „Dziadami" Jerzego Grotowskiego (1961) oraz „Gusłami” (1981) Włodzimierza Staniewskiego i teatru Gardzienice. Ośrodek Praktyk Teatralnych Gardzienice to eksperymentalny teatr „antropologiczny” działający w środowisku kultury ludowej, sięgający też do klasycznego dramatu greckiego. Dla polskich specjalistów zapewne ciekawe jest, jak reżyserka rozwinęła koncepcje dwóch mistrzów polskiego teatru współczesnego, ale tu, na ziemi japońskiej, najważniejszym…