Jeśli ktoś uznaje ocieplenie klimatu za ideę fiks grupki naukowców i zakręconych ekologów, a pandemię coronawirusa za wymysł autokratycznych polityków powinien koniecznie przeczytać książkę Haralda Welzera „Wojny klimatyczne. Za co będziemy zabijać w XXI wieku?”[1] Nie dlatego, że ambicją autora jest walka z fake newsami. Tego tematu w książce nie znajdziemy. Jest to natomiast pozycja, która w mojej opinii w sposób przekonywujący ujmuje kwestię ocieplania się klimatu i robi to, jak żadna inna praca, jaką przeczytałam na ten temat. Większość bowiem autorów pisząc o klimacie skupia się na kwestiach przyrodniczych. Welzer natomiast ujmuje temat jako kwestię kulturowo-społeczną i tłumaczy, że nasze zachowania nie tyle zależą od obiektywnych warunków danej sytuacji, ile od naszego oglądu rzeczywistości i jego interpretacji. Podkreślona jest tutaj rola dysonansu poznawczego wynkającego z naszych możliwości obserwacyjnych (swojsko brzmiące: „żaden z moich znajomych nie choruje na Covid więc uważam, że nie ma żadnej pandemii”) We współczesnych społeczeństwach powstało wiele instytucji, które zjmują się konkretnymi problemami: zdrowiem, bezpieczeństwem, edukacją, itd. W takich złożonych społecznych organizmach związek między działaniami a ich skutkiem jest rozproszony, a odpowiedzialność rozłożona na różne podmioty. Kiedy mowa o klimacie nie ma wątpliwości, że wielu społeczeństwom w najbliższych dekadach grozi katastrofa klimatyczna – Welzer podaje konkretne przyklady społeczeństw dotykanych już teraz katastrofami – z drugiej strony nikt tak naprawdę w taką katastrofę klimatyczną nie wierzy. Wedlug Welzera nie jest istotne, czy mamy obecnie antropogeniczną zmianę kimatu, czy jego naturalne wahania. Chodzi bowiem o społeczne i polityczne skutki zmiany klimatu, a nie o ekologiczne strategie…