Piątek, pierwszy czerwca 2012 roku

   Ja i żona pojechaliśmy do Tokyo Sky Tree. To jest nowa, najwyższa stacja radiowa w świecie, ma 634 metry. Dwa tygodnie przed tym zgłosiłem się przez internet i wygrałem w losowaniu. W tym dniu przyjechaliśmy o piątej po południu na dworzec Osiage. Na trzecim piętrze wsiedliśmy do windy. Windy są cztery: winda-wiosna, winda-lato, winda-jesień i winda-zima. W każdej windzie wzór na ścianie jest inny i bardzo piękny. Ładowność windy to 40 osób. Najpierw od trzeciego piętra winda podnosi się do wysokości 350 metrów w 50 sekund, bez szumu w uszach. Podziwiamy krajobraz, potem winda jedzie wyżej, do 450 metrów. Tam widoczność jest znakomita! Panoramiczny widok Tokio zrobił na mnie wielkie wrażenie, widziałem całe miasto.

   W pobliżu widać tradycyjne dzielnice (shitamachi), a w dali, na południowy wschód jest Zatoka Tokijska. Tam łowią składniki do sushi, węgorze i inne ryby. W centrum miasta stoi Wieża Tokijska. Wielu ludzi odwiedza ją co dzień, bo to symbol Tokio. Na zachód jest góra Takao, gdzie często jeździmy na wycieczkę. W Tokio jest siedem dużych parków i w nich zawsze są ludzie.

   Natomiast z drugiej strony rozgałęzia się kolej i od dworca Tokio biegnie we wszystkich kierunkach. Pociąg ekspresowy shinkansen wyrusza z tej stacji. W centrum Tokio linia Yamate kręci się w koło, a do pobliskiej prefektury prowadzą linie pociagów takie jak linia Chuo i linia Tokaido. Linie metra biegną na prawo i lewo, jak korytarze kretowiska. Dawniej, pięć czy sześć razy, pojechałem do Paryża i Londynu, ale myślę, że na świecie chyba nie ma kraju, gdzie metro jest tak rozwinięte jak w Tokio.

Sobota, dziewiąty czerwca 2012 roku

   Od dziesiątej trzydzieści do dwunastej jako zastępca instruktora prowadziłem zajęcia taichi. Uczestniczyło 10 osób. Taichi to chińska gimnastyka medytacyjna, która ma 24 pozycje. One pokazują taniec żurawia białego. Najpierw wykonaliśmy jako gimnastykę przygotowawczą pozycję 8 i głębokie oddychanie. Kolejno wykonałem śpiące medytowanie. Serce jest cicho. Ciałem porusza się wolno: ramieniem, przedramieniem, barkiem, biodrem, udem, kolanem, nogami i stopami, oczywiście głową i szyją. Kiedy się kończy, krew i limfa płynie powoli, a całe ciało staje się pomału ciepłe i wygodne.

   Moja żona jest instruktorką taichi i jako wolontariuszka zaczęła uczyć sąsiadki. W ten sposób i ja zacząłem się uczyć tej gimnastyki. Co sobotę przed południem ćwiczymy. Możemy zapamiętać wszystko w czasie około dwu lat.

   Gimnastyka medytacyjna taichi daje ciepło w zimie. Nogi i biodra stają się silne i człowiek się nie przewraca. Oczywiście całe ciało staje się zdrowsze. Ja też dla zdrowia zacząłem ćwiczyć taichi. Już kontynuuję gimnastykę medytacyjną od dziesięciu lat i wierzę, że mi pomaga.

Środa, dwudziesty czerwca 2012 roku

   W tej chwili chodzę do fryzjera damskiego, ale dawniej chodziłem do fryziera męskiego, bo na ogół był taki zwyczaj, że mężczyzna chodził do fryzjera męskiego, a kobieta do damskiego. Tymczasem teraz nie ma już takiego zwyczaju, więc mężczyźni też chodzą do fryzjera damskiego.

   Przede wszystkim u fryzjera damskiego kiedy myje się włosy, krzesło odchyla się trochę do tyłu i dlatego można umyć głowę łatwo i wygodnie. Spokojnie powierzam moją głowę fryzjerce. Natomiast u fryzjera męskiego kiedy myje się włosy, trzeba pochylić się do przodu. Czuję się źle i nie cierpię tego! Na klęczki przed lustrem jestem upokorzony i czuję, że odniosłem klęskę.

   Jednak jest też zaleta fryzjera męskiego: on goli zarost. To cieszy mężczyzn. Z drugiej strony, kiedy u fryzjera damskiego podczas mycia głowy patrzę w górę, czuję, że staję się otwarty i jasno patrzę w przyszłość.