Pośród zamętu panującego wokół, pośród lęków i sztandarów, racji i pięści, gdzieś w dalekiej Japonii, życie płynie jakby spokojniej i niezmąceniej. Rytmicznie się kołysząc, mami pozorami bezbronne zmysły upojonego orientalnym kolorytem, zamorskiego laika. I potrzeba dobrej chwili oraz paru trików, by dostrzec jakąkolwiek nieregularność, czy rysę na wypolerowanej tradycją i zwyczajami, lśniącej powierzchni tego misternego puzderka z czerwonej laki. I tak samo, dopiero po dobrej chwili, z opóźnieniem, bynajmniej nie spowodowanym odległością w sensie tysiąca kilometrów a raczej buforem podskórnej niechęci do nowego, docierają do Wiśniowej Krainy i zaczynają być wdrażane, wciąż z wielką ostrożnością, trochę konsternacją, ale też należnym pietyzmem, wartości, o poszanowanie których walczy się już od dawna na innych kontynentach. Zatem legalizuje się jednopłciowe związki partnerskie, reformuje się system pracy, umożliwia udział osób niepełnosprawnych w życiu a nawet piętnuje uśmiercanie przerośniętych szczeniaków w skomercjalizowanych do bólu, pet shopach. Alleluja, praca wre! Szeroko ostatnio analizowanym problemem jest gwałtowne starzenie się społeczeństwa. Receptą ma być społeczna aktywizacja kobiet, których wydajność jako: 1. matka, 2. siła robocza, wciąż daleko odbiega od wymogów wobec tempa regresji. Z sal parlamentu (czy będzie znowu zaskoczeniem, jeśli dodam, że tutejszy rząd może niechlubnie poszczycić się niezmiennym od  1995 roku, zaledwie dziesięcioprocentowym udziałem kobiet, co plasuje go na jakimś 165 miejscu pośród zrankingowanych 195 państw?) dochodzą coraz częściej i donośniej głosy o obywatelskim obowiązku każdej damy, która po przykładnym zamążpójściu i procesie reprodukcyjnym powinna jak najszybciej wrócić na łono społeczeństwa i podjąć się pracy zarobkowej, by zapewnić świadczenia 28 procentom całego społeczeństwa, czyli emerytom. Co za…