Mówi się, że Tokio jest okropnym miastem. Zgadzam się, że do pewnego stopnia to prawda.

W tym mieście jest dużo rzeczy, które w ogóle nie istnieją w innych miastach. Codziennie wszystko się zmienia. Wczoraj powstała jedna restauracja, dzisiaj wielu ludzi tam chodzi, a jutro restauracja już zbankrutuje i pojutrze pojawi się jakiś nowy sklep. Co jest zaskakujące, po pewnym czasie nikt nie pamięta, co tam wcześniej było. Szybka reinkarnacja. Chociaż coś niewidocznego nadal istnieje, nie będzie wspominane. Przeciwnie - tylko tak długo jest widoczne, póki nikt nie ma wątpliwości, co do jego istnienia i istotności. Tak, jak środki publiczne w lokalnej radzie.

W Tokio prawie wszystko żyje krócej niż ludzie. Tu możemy kochać i nienawidzić tylko „zmianę” i oprócz niej niczego nie możemy znaleźć. Jeżeli nawet potrafisz kochać, nie ma gwarancji, że ten albo to, co kochasz, zostanie tu jeszcze do jutra.

Moim skromnym zdaniem, to samo można powiedzieć o ludziach. W Tokio każdy człowiek, który wdaje się w tokijskie życie, staje się kołem zębatym zwanym „obywatel”. Mimo, że spotykasz kogoś dobrego, tylko Bóg wie, kiedy przyjdzie następna szansa. To tak, jak jeden ząb małego koła spotyka się z zębem wielkiego koła tylko raz w jednym obrocie.

Takim miastem jest Tokio. Dopóki nie denerwują Cię zmiany i potrafisz zapomnieć o niepotrzebnych wspomnienach, Tokio będzie twoim dobrym partnerem. To nie jest złe miasto, ale zbyt kapryśne, aby zaufać mu do końca. Niestety. Uważaj więc, żeby nie dać zwieść się pozorom. Zamiast chlebem i solą, Tokio wita nas jeżowcem i rybą fugu.

Tokio nie śpi, nie dlatego, że cierpi na bezsenność, ale po to, żeby sprawnie połączyć rano z nocą. Aby nie stracić sedna, zapomnieć głupotę. Zatem jestem przekonany, że nie mogę całkowicie nienawidzić tego okropnego miasta.