Na wyspie Miyajima w prefekturze Hiroshima znajduje się chram shintoistyczny o ponad 1400-letniej historii – Itsukushima-jinja, który należy do zabytków światowego dziedzictwa UNESCO. Wyspa z chramem i efektowną bramą torii usytuowanymi w wodzie na tle góry Misen są także zaliczane do Nihon-sankei – trzech najpiękniejszych widoków japońskich.

Wyspa Miyajima była miejscem kultowym od najdawniejszych czasów. Chram został zbudowany w 1168 r. przez wodza Taira-no-Kiyomori w stylu architektonicznym shinden-zukuri. Styl ten odnosi się do eleganckich budynków pałacowych i domów arystokratycznych powstałych w okresie Heian (794-1185). Shinden-zukuri przekształcił się później w shoin-zukuri (architektura rezydencjalna z okresu Azuchi-Momoyama (1568-1600) i Edo (1600-1868)) oraz w sukiya-zukuri (typ wolnostojących budynków o wyrafinowanej formie, przeznaczonych do ceremonii herbaty). Następnie, w okresie Kamakura (1185 – 1333), styl ten ewoluował w kierunku buke-zukuri – budynków mieszkalnych rodzin samurajów. Cechą charakterystyczną shinden-zukuri jest lekkość, symetria i rozplanowanie grupy budynków z wewnętrznymi dziedzińcami wokół osi. Zespół pawilonów posiadał też zazwyczaj ogród ze strumieniem, stawem, mostami, odpowiednio przycinanymi drzewkami i zaaranżowanymi skałkami mającymi przywołać świat buddyjskiej Czystej Krainy.

Koncepcja wzniesienia budowli posadowionej w morzu wiązała się z dużym przedsięwzięciem architektonicznym i budowlanym. Ostatecznie chram Itsukushima składa się ze wschodniego korytarza o szerokości 4 metrów, prowadzącego od wejścia, poprzez chram Marodo, do centralnego sanktuarium głównej świątyni. W chramie Marodo znajduje się także sanktuarium – Haraiden, służące do puryfikacji ducha i ciała. Główne sanktuarium służyło do celebrowania świąt oraz przedstawień tańca dworskiego bugaku. Na przeciwko głównej świątyni rozciąga się otwarta scena hira-butai, na której również odbywały się różne ceremonie buddyjskie. Do kompleksu należą także chramy Migi-kadomarodo i Hidari-kadomarodo, Daigoku i Tenjin. W zespole znajdują się też dwie sale przeznaczone do tańca dworskiego gagaku. Tradycyjne mosty łączą budynki – m.in. Naga-bashi, Sori-bashi o charakterystycznej formie mostu łukowego taikyō-bashi, Naishi-bashi i Agemizu-bashi. Korytarz zachodni posiada oryginalny dach spadzisty nazywany „kara-hafu”. Charakterystycznym miejscem jest Masugata – punkt widokowy okolony korytarzem i salą sanktuarium. Szczególnie spektakularna jest wielka brama torii w kolorze chińskiej czerwieni (cynober, vermilion), która w czasie przypływu, usytuowana jest w wodzie. Bramę widać i pięknie się komponuje w pejzażu Masugata. Brama istniejąca od 1168 r. (obecna konstrukcja pochodzi z 1875 r.) jest też symbolem świątyni. Główny chram położony jest centralnie i wyróżnia się typową architekturą chramów Shintō z charakterystycznym spadzistym dachem, z przecinającymi się ozdobnymi belkami. Główne sanktuarium zbudowane jest w stylu „trzy-żebrowym”, w którym trzy grzbiety wydają się być układane równolegle na suficie. Do kompleksu Itsukushima należy także unikalny teatr Noh, ponieważ jako jedyny w kraju umieszczony jest w wodzie. Scena Noh jest zbudowana z drzewa cyprysów japońskich. W 2004 r. chram został uszkodzony przez silny tajfun, a obecnie jest już całkowicie odrestaurowany.

Morze Wewnętrzne (Seto-naikai), w którego wodach stoi chram Itsukushima jest bardzo malownicze i znajduje się na nim około tysiąca wysp i małych wysepek. Dwa pozostałe z trzech słynnych widoków Nihon-sankei to Amanohashidate w prefekturze Kyoto i Matsushima w prefekturze Miyagi. Miyajima to nie tylko "pływająca świątynia", znajduje się na niej także wiele innych ciekawych, wartych zobaczenia miejsc.