Dla mnie to film o wierze. O tym, że ludzie bardzo chcą i potrzebują w coś wierzyć. Widzowie odnajdują tu siebie i swoje problemy. Nie, to nie moje słowa. To słowa reżyserki filmu Body/Ciało, Małgorzaty Szumowskiej, laureatki Srebrnego Niedźwiedzia za reżyserię na 65. Festiwalu Filmowym w Berlinie. Serdecznie gratuluję nagrody i zadowolenia z siebie. Ja jednak siebie w tym obrazie nie odnalazłam. Koleżanka, z którą oglądałam film, też nie. Ale jakie jest przesłanie tego filmu? – zapytała, wstając z kinowego fotela. To oczywiście nie oznacza, że żaden widz tam siebie nie odnajdzie. Jednak zdanie to nie jest prawdziwe, skoro żaden widz, którego znam, tam siebie nie odnalazł ani nikogo ze znajomych. Bardzo nie lubię, gdy ktoś mówi o mnie w trybie oznajmującym coś, co prawdą nie jest, wszak być nie może.

Może to jednak nie jest zły film. Najbardziej podobały mi się sceny pierwsza i ostania, obie bardzo kameralne, na swój sposób widowiskowe. I chyba jedyne, które mogłyby mnie zmusić do zastanowienia się, co Autorka chciała przez to powiedzieć. Bardzo wszystkim polecam obejrzenie Ciała. Chciałabym poznać kogoś, kto odnajdzie w nim siebie, komu film pomoże określić swoją potrzebę wiary. Słysząc „wiara”, mamy w pierwszej kolejności skojarzenie z wiarą w Boga, z religijnością pojmowaną na wszelkie możliwe sposoby. Ewentualnie wiarę w życie pozagrobowe bez osobowego Boga, wartości wyższe, miłość, dobro. W filmie jednak o to nie chodzi. I dobrze, że przełamuje on schematy skojarzeniowe. W filmie mamy do czynienia z wiarą w mediumiczne zdolności psychotrapeutki, w którą wcieliła się Maja Ostaszewska. Zagrała nieźle, nie na tyle jednak wspaniale, bym uznałą, że aktorką wybitną jest. Stworzyła postać, która w większości widzów budzi politowanie, postać trochę śmieszną, a trochę straszną. Gajos to już zupełnie inna liga, ale pełne niekiedy zdziwienia zachwyty nad jego grą świadczą, że krytycy zwątpili w jego talent. W Ciele gra sceptycznie nastawionego do świata prokuratora, ojca anorektyczki, nieradzącego sobie z chorobą córki, wdowca, który chyba nie był zbyt dobrym mężem. Gra naturalnie, przekonywająco, bez patosu. Trudno jednak znaleźć kiepską rolę Gajosa w ostanich dziesięcioleciach. Nie wypowiadam się na temat poziomu filmów, w których grał, bo to inna historia. Nie czuję się też na sile ocenić roli Janka w Czterech pancernych; za młodu mi się w tej roli podobał (choć wolałam wtedy brunetów). Podobała mi się również debiutująca w filmie Justyna Suwała (niedoszła rzeźbiarka, była stylistka, asystentka redaktora naczelnego „Lavie”, współpracownica producentów wystaw fotograficznych). Dziewczyna ma dużą swobodę bycia przed kamerą, odwagę wyglądania brzydko, jeśli dobro filmu tego wymaga, i duże możliwości ekspresji poprzez wyraz twarzy (oby – jeśli zostanie aktorką – zbytnio nie szarżowała). Na wspomnienie zasługuje też absurdalna rólka Ewy Dałkowskiej. Do dziś nie jestem w stanie odpowiedzieć sobie na pytanie: po co była ta scena i dlaczego Dałkowska chciała ją zagrać?

Ciało to ciało w postaci wisielca, zawartości wyrzuconej przez powódź trumny bliskiej osoby (na szczęście nie jest pokazane), pięknej / brzydkiej / zwyczajnej / starej / młodej ludzkiej powłoki, kościstych anorektyczek i wreszcie spożywanego przez człowieka mięsa. To, co jest poza nim, co mogłoby być, w co wierzymy lub nie, że jest, to niestety tylko stan nawiedzenia psychoterapeutki Anny. A więc wiara w tym filmie, to wiara w to, że grana przez Ostaszewską postać nie jest oszustką. A mogło być tak głęboko.

PS. Po napisaniu tekstu zajrzałam do recenzji i ocen filmu w internecie. Okazuje się, że obeszłam się z filmem bardzo łaskawie. Widowie w odróżnieniu od zawodowych krytyków bardzo film skrytykowali.