Styl gasshō-zukuri, który rozwinął się w prefekturach Gifu i Toyama, charakteryzuje się konstrukcją drewnianą, której elementy są łączone nie przy pomocy gwoździ, ale przy pomocy połączeń klinowych oraz lin, którymi powiązane są słupy i belki poprzeczne. Strome dachy pokryte są wieloma warstwami wysuszonej trawy susuki. Nazwa "gasshō" pochodzi od kształtu konstrukcji dachu składającego się z belek przecinających się pod kątem 60˚ i przypominających kształ rąk złożonych w czasie modlitwy - gasshō. Stromy dach stanowił zabezpieczenie budynku przed dużymi opadami śniegu w zimie, ponieważ śnieg mógł się łatwiej zsuwać po dużym skosie. Budynki zlokalizowane w kierunku północnym zapewniały ciepło zimą i chłód latem. Dolna część budynku służyła za część mieszkalną, podczas kiedy przestrzeń pod stromym dachem była wykorzystywana na magazyny, a także na hodowlę jedwabników (yōsan). Centralną część budynku stanowiło palenisko (irori), które znajdowało się na środku pomieszczenia o wielkości 20 mat tatami (omoya), przeznaczonego do spożywania posiłków i przyjmowania gości. Irori nie tylko ogrzewało mieszkańców, ale także hodowlę jedwabników, które wymagały ciepła. Dym unoszący się z paleniska zapewniał skuteczną ochronę naturalną konstrukcji drewnianej przed insektami. Przy otwartym palenisku mieszkańcy i goście delektowali się lokalnymi potrawami takimi jak smażony pstrąg źródlany (iwana), miniaturowe bambusy (susudake) oraz warzywa zawijane w liściach lotosu i duszone w paście miso (hoba no misoyaki)

Shirakawa-gō and Gokayama położone są w rejonie górzystym, który przez długi okres dziejów był odcięty od reszty świata. Wioski utrzymywały się z plantacji drzew morwowych i kultywacji jedwabnika. Obszerne budynki ze stromymi dachami wykonanymi z wielu warstw słomy stanowią jedyny w tego rodzaju przykład budownictwa. Mimo zmiennych losów na przestrzeni dziejów, wioski Ogimachi, Ainokura i Suganuma przetrwały i są wyjątkowymi przykładami adaptacji tradycyjnego sposobu życia do zmieniających się warunków społecznych i ekonomicznych. Jednak modernizacja odcisnęła swoje piętno na historycznych wioskach - liczba budynków, która kiedyś wynosiła około 1,500 znacznie zmalała. Jednak mimo tego, do dzisiaj wioski stanowią prawdziwe enklawy - są to osiedla żyjące w istocie w symbiozie z naturą. gasshō-zukuri. W Gokayama znajdują się Minzoku-kan (Muzeum Folkloru) oraz Ensho-no-yakata (Muzeum Produkcji Prochu). Oba muzea mieszczą się w budynkach w stylu gasshō-zukuri, pochodzących w końca okresu Edo (1600-1868). Można tam zobaczyć przyrządy używane w życiu codziennym przez mieszkańców wiosek oraz narzędzia, które używane były do produkcji papieru, jedwabiu oraz enshō - prochu. Ogi-machi w Shirakawa-gō, ze swoimi 59 historycznymi budynkami mieszkalnymi i gospodarczymi, jest najbardziej popularnym celem turystów pragnących zobaczyć budynki w stylu gasshō-zukuri. Wzdłuż głównej ulicy ciągnie się szereg sklepów sprzedających pamiątki na prezenty (omiyage), które w Japonii zwyczajowo przywozi się z podróży i wręcza najbliższym, a także przełożonym i kolegom w pracy. Obie wioski wykazały i wykazują wiele starań, aby utrzymać zabytkowe domy w zintegrowanej formie poprzez ograniczenie wpływu turystów, poprzez przestrzeganie specjalnie ustalownych przepisów planowania oraz prawa budowlanego, przestrzeganie zakazu spożywania alkoholu, palenia tytoniu (w celu zapobiegania pożarom) oraz wprowadzania zwierząt. Wszelkie współczesne instalacje są tak zaprojektowane, aby nie wprowadzały wizualnego chaosu (np. szeroko rozpowszechnione w Japonii automaty do napojów są pomalowane na brązowy kolor aby nie wyróżniały się na tle historycznych budynków). Ogimachi i Ainokura najpiękniej wyglądają o zachodzie słońca, kiedy nie ma już tylu turystów i kiedy można podziwiać odwieczne rustykalne piękno budynków, nie zmącone cywilizacją. Najpiękniejszy widok na historyczne budynki w Ogi-machi roztacza się z punktu widokowego Shiroyama znajdującego się na wzgórzu w północnej części wioski.