Japanese fashion gained identity and became recognized in 1970s, after Kenzo Takada, Issey Miyake and Kansai Yamamoto had successful fashion shows in Paris. In 1980s, Western attention was captured by Japanese avant-garde fashion by Rei Kawakubo and Yōji Yamamoto. After 1981, Yamamoto’s somber minimalist looks and Kawakubo’s distressed fabrics became associated with “Japanese style”. But there was also another trend – girlish or more elegant kawaii (cute) style. Today this parallel still exists and both trends have undergone gradual evolution. New Japanese designers are combining together both styles and such new brands, as Sacai (Fig. 1), Adeam, Muveil, and Undercover are becoming global.

Fot. 1 Butik SACAI, Minami-Aoyama, Tokio

Tradycja mody zachodniej w Japonii, „Neojaponizm” za granicą i krańcowo różne trendy

Wpływy mody i stylu życia Japończyków na modę światową oraz sztukę mają już swoją historię sięgającą okresu Edo, kiedy to do Europy trafiły pierwsze kimona. Nazwa „kimono” znaczy „ubranie”, ale od końca 19. wieku odnosi się do tradycyjnej sukni z długimi rękawami, odznaczającej się pięknym wzorem, zakładanej i noszonej w określony sposób – w odróżnieniu do ubiorów zachodnich, które wtedy stały się normą. Tradycyjna japońska estetyka zafascynowała Zachód i wpłynęła nie tylko na sztukę, architekturę, itp., ale także na modę i szczególnie od połowy 19 w. zaznaczyła się w ówczesnych nowych trendach [1]. „Neojaponizm” odznaczył się ponownie w modzie w latach 70. W tym czasie w Paryżu pojawili się i odnieśli sukces japońscy projektanci – Kenzo Takada (ur. 1939), Issey Miyake (ur. 1938) i Kansai Yamamoto (ur. 1944). Już o dekadę wcześniej została tu entuzjastycznie przyjęta Hanae Mori (ur. 1926). Projektanci japońcy skupili się przede wszystkim nad kolekcjami prêt-à-porter.

Kenzo Takada swoje pomysły dla marki KENZO czerpał niekoniecznie z tradycji japońskiego jedwabnego kimona, które nosili ludzie zamożni, ale przede wszystkim z prostych ubiorów klas niższych oraz z barwnego folkloru. On też reprezentuje kierunek bardziej dekoracyjny, „barokowy” w modzie, w odróżnieniu do oszczędnego minimalizmu innych projektantów. Kolekcje Kenzo można znaleźć w Tokio w nowo otwartym sklepie „Opening Ceremony” przy Shibuya Cats Street (Shibuya kyatto sutorīto)na Omotesandō (2013; fot. 2). Kansai Yamamoto z kolei założył w 1971 r. firmę YAMAMOTO KANSAI. W 1991 r. przyczynił się, wraz z Junko Koshino (ur. 1939), do renesansu japońskiego kimona, projektując m.in. kimona awangardowe. Junko Koshino, która od 1978 r. bierze udział w pokazach paryskich, została ikoną mody niezależnie, specjalizując się m.in. w kostiumach scenicznych [2]. Jej kreacje opierają się na geometrii i matematyce oraz czerpią wartości estetyczne z wysokiej jakości materiałów [3]. Issey Miyake rozwinął kilka znanych linii, m.in. ISSEY MIYAKE, PLEATS PLEASE (fot. 3, fot. 4) oraz odnoszącą obecnie wielki sukces komercyjny linię torebek BAO BAO (fot. 5). Miyake skupił się na tkaninach, na konstrukcji ubrań i torebek oraz na zastosowaniu we wzornictwie nowoczesnych i niekonwencjonalnych materiałów. Japońcy projektanci jako pierwsi wyzwolili ubrania z typowych kształtów, zapięć, ciężaru i kierunku, tworząc ubrania „za duże”, niesymetryczne, swobodne, nie podporządkowane sile grawitacji. Issey Miyake zaprojektował nowoczesną plisowaną tkaninę, w którą ubrał organiczne formy, jakie nadawał swoim kreacjom. Plisowane tkaniny są do tej pory zasadniczym materiałem, z których Miyake tworzy swoje kolekcje, a przede wszystkim linię PLEATS PLEASE.

Fot. 2 Sklep „Opening Ceremony”, Jingūmae, Tokio

Fot. 3 Butik “Elttob Tep Issey Miyake”, Ginza, Tokio

Fot. 4 Butik “Issey Miyake”, Minami-Aoyama, Tokio

Fot. 5 „Bao Bao” – torebka ISSEY MIYAKE

Fot. 6 Yayoi Kusama na wystawie sklepu Louisa Vuittona w Paryżu

Japonki na początku lat 80., kiedy znacznie podwyższyła się im stopa życiowa po sukcesie gospodarczym, dążyły do tego, aby być tak zadbane i eleganckie jak kobiety na Zachodzie. Taki trend wzbudziła m.in. cesarzowa Michiko, od kiedy pojawiła się na uroczystości w sukience Diora. Ponieważ nie wszystkie suknie zachodnie dobrze wyglądały na Japonkach, rodzimi projektanci zaczęli tworzyć eleganckie stroje dopasowane do urody i budowy Japonek. Do tej grupy należeli m.in. Jun Ashida (ur. 1930; obecnie projektantką mody jest także jego córka – Tae Ashida), Ichiro Kimijima (1929-1996) i Michi Yukisaburō Watanabe (ur. 1949). Jun Ashida jest uznanym projektantem wyższych sfer; zaopatrywał w ubrania księcia Hironomiya (obecnie księcia Naruhito), a także przez 10 lat był nadwornym projektantem księżnej Michiko (obecnie cesarzowej), a później także wielu innych osobistości z rodziny cesarskiej. Ashida zaprezentował swoją kolekcję marki JUN ASHIDA po raz pierwszy w Tokio w 1964 r., a potem w 1977 r. w Paryżu. Jego butiki znajdują się w najbardziej prestiżowych lokalizacjach w Tokio – w Daikanyama i na Ginzie, W Osace na Midōsuji, a także w Paryżu. Ichiro Kimijima, z wykształcenia architekt, założył swój dom mody w 1979. Słynął ze świetnej jakości i starannego wykończenia. Projektował m.in. stroje księżnej Masako. Michi Yukisaburō Watanabe stworzył markę Nouvelle Couture (Nūberu kuchyūru). W 1972 r. powstała linia prêt-à-porterdla kobiet– MICHI YukisaburōWatanabeNouvelcouture, a w 1975 r. wersja haute couture tej linii. Watanabe jest zwolennikiem piękna, jako wyrafinowanej elegancji.

Projektaci ci zaproponowali i rozwinęli elegancki styl ubierania się. Ubiór według nich powinien być „uroczy” i „słodki”, czyli kawaii. Stosowali często kokardki, falbanki, dopasowane fasony, które podkreślały kobiecość i dobrze leżały na figurach drobnych Japonek. Styl ten ewoluował w różnych kierunkach, np. w kierunku bardziej dystyngowanego kawaii „kakko kawaii” oraz bardziej kuszącego „ero kawaii”. Jakkolwiek „kawaii”, styl ten stał się senren – wyrafinowanym „stylem japońskim”. Tak pojmowana elegancja nie tylko cieszyła się i nadal cieszy dużym powodzeniem w Japonii, ale także styl ten stał się atrakcyjnym towarem eksportowym. Nawet Louis Vuitton inspirował się „słodkim” japońskim stylem i zatrudnił japońskich artystów. Tacy znani artyści jak Takashi Murakami (ur. 1962) i Yayoi Kusama (ur. 1929) brali udział w projektach tej znanej francuskiej marki (fot. 6). Świat zwrócił uwagę nie tylko na styl japoński w modzie, ale także na styl makijażu. Wtedy też rozpoczęły podbój rynków zachodnich świetne japońskie kosmetyki.

Na początku lat 80. pojawił się także inny styl „kūru” (cool), stanowiący przeciwstawieństwo stylu „kawaii”. Do lat 80. styl japoński nie posiadał wyraźnej tożsamości. Projektanci japońscy kopiowali stroje zachodnie i dopasowywali je do figur Japonek. Dopiero w 1981 r. pojawiły się oryginalne awangardowe kolekcje prezentujące modę, która stała się synonimem mody japońskiej. Na światowych wybiegach pojawiły się i odniosły sukces kolekcje Rei Kawakubo (ur. 1942; Comme des Garçons (Komu de gyaruson) i Yōji Yamamoto (ur. 1943; Yohji Yamamato). Ich podejście do mody różniło się od poprzedników. Koncepcja piękna znalazła wyraz w rodzaju i teksturze materiału, w konstrukcji ubioru oraz w braku dodatkowych dekoracji. Nie stosują oni ozdób, narzucają dekonstruktywizm, asymetrię i ignorują wszystkie klasyczne zasady krawiectwa. Modelki noszą obuwie na płaskich obcasach, stroje są monochromatyczne i ascetyczne. W Japonii dla podkreślenia drapieżności tego trendu, określano ich jako „karasu-zoku”, czyli „rodzina gawronów”.

Rei Kawakubo, prywatnie związana z Yamamoto, studiowała sztuki piękne i literaturę, a później pracowała w teksyliach i jako stylistka. W 1973 r. założyła własną firmę Comme des Garçons, a w 1975 r. otworzyła pierwszy butik w Tokio. Pierwszą kolekcję pokazała w Paryżu w 1981 r. Ubrania Kawakubo inspirowane są technologią materiału, jego fakturą oraz możliwościami strukturalnymi. Mają najczęściej czarne, białe lub granatowe kolory. Dekoracje nie są dodatkowym elementem ubrania, ale są wynikiem drapowania i niesymetryczności. Rei Kawakubo chętnie stosuje nieoczekiwane formy, dekonstruktywistyczne cięcia, a czasem wzór w kropki. W projektowanych z dużą powściągliwością ubraniach Comme des Garçons wygląda się bardziej wyrafinowanie niż w słodkich ubraniach w stylu „kawaii”. Awangardowe i niecodzienne stroje Kawakubo określano jako „szyk Hiroshimy” i „post-atomowe”. Obecnie, w wieku 70 lat, Rei Kawakubo jest dalej inspirująca i twórcza. Zajmuje się nie tylko projektowaniem, ale także stroną marketingową firmy. Brała nawet udział w projektowaniu budynku sklepu w Minami-Aoyama, którego szklana ukośna fasada miała przez wiele lat charakterystyczne niebieskie kropki (obecnie wzór został usunięty; fot. 7).Duży sukces odniósł także Junya Watanabe (ur. 1961), były uczeń Kawakubo, który w 1990 r. otworzył własną linię Junya Watanabe, która również odznacza się fascynacją technologią i nowoczesnymi tkaninami syntetycznymi oraz tekstyliami. Watanabe jest jednym z tzw. „techno-kreatorów” zajmujących się techno couture.

Yōji Yamamoto, twórca marki Yohji Yamamato, jest z kolei uważany za mistrza krawiectwa, ponieważ słynie ze świetnego i awangardowego kroju (obecnie projektantką mody jest także jego córka – Limi Yamamoto, która prowadzi linię LIMI feu). Ze względu na swoje minimalistyczne formy, to szczególnie stroje Yamamoto określano jako „klasztorne” i „jak wrony”. Projektant wielokrotnie podkreślał, że pragnie projektować dla kobiet ubrania wywodzące się z mody męskiej, jak gdyby chciał nimi kobiety ochronić, czy też od czegoś odgrodzić. Ubrania Kawakubo i Yamamoto są często niewykończone, bez podszewek, z otworami/dziurami, czasem z dość ciężkich tkanin, rozbudowane strukturalnie, duże i robiące wrażenie. Yamamoto stosuje jednak delikatne i wysokogatunkowe dzianiny i tkaniny, a nietypowo, asymetrycznie skrojone stroje Kawakubo są wykonane z artystycznie pogniecionych, postrzępionych lub skręconych tkanin. Stroje te mają swój ponadczasowy urok i wartość. Bardziej wyrafinowane Japonki, chcące zamanifestować siebie, bardzo chętnie tak się ubierają. Projektanci ci, rozpoczynając w latach 1980. od dużych, luźno opływających figurę zdeformowanych form, w latach 2000. ewoluowali w kierunku form strukturalnych i bardziej przylegajacych do ciała.

Fot. 7 Butik “Comme des Garcons Aoyama”, Minami-Aoyama, Tokio; arch. Takao Kawasaki i Rei Kawakubo (1999)

Przedstawiciele stylu „kūru”, odnieśli duży sukces za granicą. Współczesną modę japońską zaczęto bardziej utożsamiać z wyrafinowaniem oraz surowością, właściwościami wywodzącymi się z tradycyjnej estetyki wabi-sabi. Styl „kawaii” za granicą bardziej z kolei przemawiał do młodych dziewcząt lubiących mangi i anime oraz pasjonujących się tym, co działo się w kultowych młodzieżowych dzielnicach tokijskich – Shibuya i Harajuku. Projektanci przełomu 20 i 21 wieku czerpali inspiracje także z mody ulicznej, która szczególnie mocno rozwinęła się w latach 90. Takie style wywodzące się z Harajuku i Shibuya, jak „gosu rori” (gothic lolita), „ama rori” (sweet lolita) i inne odmiany lolit, a także „gyaru”, były wyrazem nie tylko sub-kultury tamtych czasów, ale także odzwierciedleniem przemian społecznych i sposobu postrzegania rzeczywistości przez młodych ludzi. Duży wpływ na modę miały piosenkarki-idolki, np. Namie Amuro i Ayumi Hamasaki. Modne były opalone twarze i rozjaśnione na blond włosy. Modne stało się przebieranie za postacie z mang, anime i gier komputerowych – kosupure (cosplay). Obecnie takie trendy jak „gothic lolita” prawie zanikły, natomiast odpowiednikiem „kawaii” na potrzeby komercyjne stał się szkolny mundurek, który niestety także zrobił tutaj karierę fetyszu seksualnego. Przebieranie przetrwało głównie w Akihabarze, gdzie są kawiarnie w stylu cosplay – meido kissa lub meido kafe (maid cafe), w których kelnerki przebrane są za popularne postacie fikcyjne.

Nowe marki i Neojaponizm na początku 21wieku

Obecnie w modzie japońskiej oba style „kūru” i „kawaii” współistnieją, a nawet łączą się w twórczości wielu projektantów. Obok zamiłowania do wysublimowanego minimalizmu i konstruktywizmu pojawiają się barokowe zdobienia, kontrasty i żywe kolory. Dwa dążenia w modzie odzwierciedlają od dawna istniejące w estetyce japońskiej zamiłowanie do skrajności – z jednej strony do prostoty widocznej w architekturze domków herbacianych chashitsu i do elegancji odzwierciedlonej w architekturze sukiya (np. willa cesarska Katsura Rikyū) – a z drugiej strony do barwności i przepychu (np. w architekurze chramu Tōshō-gū w Nikkō). Japońscy creatorzy tworzą też wyraźne style autorskie. Obecnie do kultowych projektantów – Kawakubo, Miyake i Yamamoto dołączyli młodsi – Tsumori Chisato (ur. 1954) i Keita Maruyama (ur. 1965), którzy reprezentują kierunek „bogaty” we wzory, kolory, desenie i kształty. Tsumori Chisato, która cieszy się powodzeniem od ponad dwudziestu lat, ma swoje sklepy nie tylko w Japonii (Aoyama – fot. 8, Ginza i Daikanyama), ale prowadzi także butik w Paryżu. Projektuje wesołe, zabawne stroje, w których często umieszcza swoje ulubione motywy, m.in. motyw kota (fot. 9). Do obiecujących projektantów młodej generacji, którzy często ukończyli także uczelnie zagraniczne i już zaznaczyli swoją obecność na pokazach za granicą należą m.in. Jun Okamoto (ur. 1975), Naoki Takizawa (ur. 1960), Yasutoshi Ezumi (ur. 1981) i Yoshio Kubo (ur. 1974 ). Obecnie istnieje także kilkanaście różnych firm, które tworzą nowe japońskie marki.

Fot. 8 Butik TSUMORI CHISATO, Minami-Aoyama, Tokio

Fot. 9 Kolekcja TSUMORI CHISATO w domu towarowym Isetan

Szczególne połączenie dwóch przeciwstawnych stylów – słodkiego i drapieżnego reprezentują takie marki jak: SACAI, ADEAM, ANTEPRIMA i TOGA. Moda, która jest z jednej strony dystyngowana, a z drugiej z charakterem, pokazuje jakby dwie twarze Japonek. I tak jak kiedyś kobiety tutaj odczuwały kompleksy w porównaniu z Zachodem, obecnie odzyskały poczucie wartości. Przekłada się to na twórczość młodych projektantów. Japońskie marki stają się w dużej mierze markami światowymi – „global brands” i obecnie Japonki pragną nosić ubrania od nie tylko modnych projektantów zachodnich, ale także od rodzimych twórców. Takie firmy jak Sacai i Muevill są poszukiwane, a ich produkty osiągnęły wysoki pułap cenowy.

Moda japońska zaczęła ponownie fascynować świat, podobnie jak przez wieki tradycyjna kultura i architektura. Światowe kolekcje w sezonie „Wiosna Lato 2013” odnotowały wyraźne inspiracje japonizmem – np. u Miucci Prady pojawiły się aplikacje w stylu origami, przedstawiające kwiaty chryzantem, wiśni, magnolii i kamelii oraz połączenia kolorystyczne czerni, czerwieni i biali. Projektantka zastosowała także blady róż przypominający kolor sakury i na nowo zinterpretowała skarpetki tabi noszone tradycyjnie do butów zori i geta. W jej kolekcji nowoczesna wersja tabi pojawiła się w zestawie z obuwiem na platformie lub zupełnie płaskim, odkrytym i z podziałem na palce. Prada podobnej transformacji poddała pas obi [1]. W ostatnich sezonach prawie zawsze pojawiają się w modzie wyraźne japońskie inspiracje. „Vogue Japan” z marca 2015 (nr 187) analizując trendy na wiosnę-lato 2015 wylicza modne motywy zaczerpnięte z Japonii (fot. 10). W ramach „Journey to Japan” prezentuje m.in. sukienki Saint Laurenta inspirowane kimonem, sukienki i nakrycia głowy Alexandra McQueena i Carvina inspirowane tradycyjnym japońskim wzornictwem, a także buty Miu Miu inspirowane motywami japońskimi. "Neojaponizm" i jego inspiracje wyraźnie pochodzą z tradycji, a nie ze współczesnych anime czy też mang. Charakterystyczny jest dla najnowszych kolekcji „mix” wpływów wschodnich i zachodnich, w połączeniu ze stylistycznym powrotem do lat 70. , do stylu hippisowskiego i bohemy.

Fot. 10 Motywy japońskie w kolekcjach SS 2015 („Vogue Japan”, nr 187, 3.2015)

Moda zbliżyła się też do architektury – wiele butików powstało na zasadzie symbiozy mody i architektury. Budynki takie wyrażają dążenia estyczne projektantów, a ich wnętrza stanowią idealne tło dla kolekcji [5]. Współgranie mody z architekturą ma już swoją tradycję, podobnie jak projekty powstałe we współpracy projektantów mody i artystów. Ścisłe związki pomiedzy architekturą i modą widać choćby na przykładzie architektury butików firmowych. Wśród projektów powstałych we współpracy są wspomniane projekty Louisa Vuittona, który współpracował z Yayoi Kusamą i Takashim Murakami, a także kreacje Comme des Garcons (Rei Kawakubo i Cindy Sherman). Znany japoński projektant Yoji Yamamoto przyznał, że wszyscy artysci są jego rywalami i że inspirował go m.in. Katsushika Hokusai. Wiele ciekawych realizacji architektonicznych można zobaczyć w Tokio na Ginzie, w Omotesandō, w Minami-Aoyama, oraz Jingūmae. Architektura manifestuje współczesną modę.

Nowe marki japońskie oczarowują Japończyków i świat

W ostanich latach powstało zatem w Japonii wiele nowych marek prezentujących nowe spojrzenie na modę japońską. Wielu młodym projektantom udało się, po pokazach mody w Paryżu, zaznaczyć swoją obecność na świecie. Tak jak to często bywa, potem także marki te zostały dostrzeżone w Japonii. Młodzi twórcy w delikatny i umiejętny sposób łączą dwa style i czerpią z dwóch nurtów – „kūru” i „kawaii”. Takie marki jak Sacai, Adeam, Enfӧld, Muveil i Undercover są obecnie nie tylko bardzo modne, ale także wyznaczają nowe trendy, podczas kiedy inne są dopiero wschodzącymi gwiazdami na firnamencie mody.

SACAI (Sakai)

Jedną z „gorących” marek japońskich w ciągu ostatnich dwóch lat stała się SACAI, założona w 1998 r. przez Chitose Abe, która praktykowała m.in. w Comme des Garçons i u Junya Watanabe. W 2011 r. projektantka otworzyła swój pierwszy sklep flagowy w Aoyama (fot. 1). Pierwszy pokaz Sacai w Paryżu w 2013 r. sprawił, że marka znalazła się w centrum zainteresowania. Wiele osób zachwyciło się jej chłodnym, nowoczesnym designem. Sacai łączy w delikatny sposób trendy miejskie ze sportowymi, wprowadza łagodne drapowania, nietypowe kombinacje i łączy w interesujący sposób różne tkaniny i faktury. Koncepcja opiera się na tym, że moda wynika z życia codziennego i powinna się w tym życiu odnaleźć. Projektantka stara się stworzyć coś niezwykłego ze zwykłych rzeczy (fot. 11). Sacai sygnalizuje nowy trend w modzie japońskiej, który odchodzi o dekonstruktywistycznych, trudnych do noszenia ubiorów konceptualnych – w kierunku ubiorów podkreślających kobiecość, bardzo nowoczesnych i jednocześnie łatwych do noszenia. W Tokio ostatnio wielkim powodzeniem cieszy się tańsza linia autorstwa Chitose Abe – SACAI LUCK. Projektantka podkreśla, że nie inspiruje się twórczością innych projektantów i jej moda nie odnosi się japońskiej tradycji, raczej jest produktem międzynarodowym, który wynika z jej własnego smaku [4]. Abe lubi także eksperymentować z nowymi materiałami, przywiązuje wagę do detalu i do ruchu. Jej projekty wyglądają tak, jakby najpierw zostały rozebrane na części, a następnie na nowo skomponowane w całość. Ubrania firmy Sacai można obecnie kupić w Paryżu w domu towarowym „Le Bon Marche” [6], noszą je znane modelki i dziennikarki magazynów mody. W lecie 2014 r. pop-up store zaaranżowany w głównej przestrzeni promocyjnej „Bon Marche” promował japońskie marki, m.in. markę Sacai w przestrzeni wystawowej nazwanej „Villa Sacai”, a także markę BEAMS. Marka Beams, która powstała w 1976 r., wywodzi się z Harajuku, a jej CEO jest Yō Shitara.

Fot. 11 Kolekcja SACAI „FW 2014” („25 Ans”, nr 424, 1.2015)

ADEAM (Adiamu)

Marka stworzona przez Hanako Maedę powstała w 2011 r. Rodzina Maedy prowadzi firmę FOXEY, więc młoda projektantka modę ma już w genach. Reprezentuje połączenie tradycji i nowoczesności z nutą artystyczną. Maeda z powodów rodzinnych przemieszcza się pomiędzy Tokio i Nowym Jorkiem. To rozdwojenie miejsc jest jednym z podstaw artystycznych linii ADEAM i odznacza się w przemieszaniu estetyk wschodniej i zachodniej z awangardą, w poszukiwaniu ubioru który byłby wygodny i łatwy do noszenia. Adeam miał pokazy w Tokio i Nowym Jorku. Ostatnio w Japonii marka zaczęła cieszyć się dużym zainteresowaniem, a zwłaszcza torebki. Podczas kiedy dwa sklepy Adeam znajdują sie w Japonii, to większość butików, aż kilkanaście jest w USA oraz dwa na Bliskim Wschodzie – w Kuwejcie i Arabii Saudyjskiej.

ANTEPRIMA (Antepurima)

Firma została założona w 1993 r. przez Izumi Ogino. W 1995 r. zostało otworzone biuro, showroom i sklep flagowy w Mediolanie. Od 1998 r. Anteprima bierze udział także w pokazach w Mediolanie. Anteprima znana jest z torebek, tzw. „wire bag”, które ukazały się po raz pierwszy w 2000 r. W 2002 r. Anteprima otworzyła pierwszy butik w tokijskiej Aoyamie, a obecnie posiada ok. 100 butików na całym świecie. Linia torebek początkowo nazywała się ANTEPRIMA PLASTIQ, a w 2009 r. zmieniła nazwę na ANTEPRIMA WIREBAG. Pod marką Anteprima produkowane są także na licencji w Japonii różne dodatki, np. rękawiczki, szale, czapki, itp. Marka określa swój styl jako „nowoczesny luksus” (modern luxury), który jest podczasowy i kosmopolityczny. Koncepcja twórcza to „prostota i wyrafinowanie”, ale jednocześnie „sexy”. Jednym słowem jest to bardzo kobiecy styl, ale z umiarem, nie przesłodzony. Sklep flagowy „Anteprima Omotesando Hills Store”, który został otwarty w 2014 r., oferuje torebki „wire bags” oraz ubrania z linii ANTEPRIMA MISTO (fot. 12).

Fot. 12 Butik “Anteprima Omotesando Hills Store”, Tokio (2014)

TOGA (Tōga)

Toga to marka tokijska, która ma kilka linii, m.in. linię podstawową – TOGA PULLA (Tōga purura). Jest popularna za granicą, m.in. w USA i w Wielkiej Brytanii. Toga została założona w 1997 r. przez projektantkę pochodzącą z Gifu – Yasuko Furutę. Po ukończenieniu elitarnej szkoły francuskiej ESMOD, Furuta po raz pierwszy wzięła udział w pokazie „Tokyo Fashion Week” swojej pierwszej linii TOGA w 2001 r. Jej kreacje remiksujące wiele różnych stylistyk, m.in. tradycyjną japońską i zachodnie, zachwyciły takie osobistości jak Kate Perry czy Chloë Sevigny, które pokazały się w jej ubraniach. Nazwa firmy „Toga” pochodzi od nakrycia głowy z czasów starożytnego Rzymu. W ten sposób projektantka nawiązuje do archetypu mody. Jej ostatnie kreacje z 2014 r. inspirowane modą brytyjską oparte są na łączeniu kontrastów – tradycji oraz niezależnych kultur brytyjskich, podobnie jak u Vivienne Westwood. W 2009 r. projektantka otrzymała nagrodę „Mainichi Fashion Grand Prix”. Furuta podkreśla, że jej moda nie jest awangardowa, że przede wszystkim jej ubrania są wygodne, podkreślają kobiecość i nie starzeją się [7]. To ciekawe jak młodzi projektanci odcinają się od dość posępnej, unisex i niełatwej do noszenia mody Rei Kawakubo i Yōji Yamamoto. Furuta jest też zwolenniczką „mixu”, czyli łączenia różnych marek, aby uzykać całkowitą niezależność i przede wsystkim osiągnąć swój osobisty styl. W butiku w Harajuku sprzedawane są także inne linie, takie jak TOGA PICTA (Tōga pikuta), TOGA PULLA SHOE (Tōga purura shū), linia męska – TOGA VIRILIS (Tōga birirīsu) and TOGA ODDS & ENDS (Tōga ozzu & enzu).

ENFöLD (Enforudo)

Dyrektorem kreatywnym tokijskiej marki Enfӧld jest Mizuki Ueda. Marka należąca do firmy Baroque Japan powstała w 2012 r., stworzona przez kobietę która była pracującą matką z dwojgiem dzieci. Dlatego zapewne moda Enfӧld adresowana jest do kobiet pracujących w wieku 30-40 paru lat, żeby były interesująco ubrane i jednocześnie żeby czuły się ciepło i wygodnie. Koncepcja estetyczna opiera się na „ukrytym pięknie” (hidden beauty), które należy wydobyć z każdej kobiety. Kobieta powinna się poczuć „otulona” w wykogatunkową tkaninę – jakość materiału i komfort marka stawia na pierwszym miejscu. Ubrania Enfӧld mają proste kroje, jednobrawne materiały, ciekawe kształty, niezbyt dopasowe, ale także ładnie podkreślające figurę. Enfӧld jest sprzedawana w domach towarowych Isetan (Shinjuku), Takashimaya i Hankyu. Firma Baroque skupia inne modne marki, takie jak m.in. MOUSSY, SLY, i SHEL’TTER.

MUVEIL (Myubēru)

To również marka tokijska, która została założona w 2007 r. przez Michiko Nakayamę. Obejmuje ubrania i akcesoria, m. in. torebki. Nazwa Muveil pochodzi o połączenia dwóch słów: francuskiego „muguet” znaczącego konwalię oraz angielskiego „veil”, czyli welon, zasłona lub woalka. Nazwa sugeruje „pragnienie szczęścia z ukrycia”. Koncepcja opiera się na połączeniu klasyki i elegancji z nutą vintage, oraz na powiązaniu wysokiej jakości z myślą o nowoczesnej kobiecie – z odrobiną zabawy. Moda tej marki jest bardzo kobieca, łączy różne kolory, często wykorzystuje kwieciste wzory i naszytą na tkaniny biżuterię (fot. 13). Co sezon kolekcja Muveil interpretuje nowy temat, np. w 2015 r. jest nim „Podwodny balet” (Deep-sea water ballet). Morska kolorystyka o głębokich kolorach została połączona z delikatnymi detalami biżuteryjnymi. Marka Muveil w artystyczny sposób wiąże elementy sportowe i militarne z delikatnymi, kobiecymi i jak namalowanymi pędzlem kwiatami, oraz z falbankami. Ma kilka linii, m.in. Muveil Work (Myubēru wāku), która jest bardziej codzienna i chłopięca. Łączenie kontrastujących styli i elementów oraz tkanin, a także wielka pomysłowość, a nawet zabawność spowodowały, że jest to obecnie jedna z najbardziej modnych marek w Tokio, a jej kolekcje cieszą się dużym powodzeniem i są wysprzedawane za granicą. Na szczególną uwagę zasługują oryginalne torebki Muveil.

Fot. 13 Kolekcja MUVEIL „SS 2015” („25 Ans”, nr 424, 1.2015)

UNDERCOVER (Andākabā)

Założyciel firmy, Jun Takahashi ukończył Bunka Academy of Fashion. Reprezentuje on także projektantów tokijskich wywodzących się z grupy „Team GIRA”. Firma powstała w 1993 r., natomiast pierwszy pokaz mody w Paryżu odbył się 2002 r. Takahashi współpracowuje z firmą sportową Nike tworząc linię ubrań sportowych NIKE x UNDERCOVER GYAKUSOU, a także od 2011 r. tworzy linię Uniqlo Undercover dla firmy Uniqlo. Styl Takahashi ewoluował pod wpływem mody punkowej – na początku obfitował w porwane t-shirty i skórzane
kurtki. Obecnie jest nadal „wywrotowy”, ale bardziej klarowny i przepojony nowoczesną technologią. Kolekcje Juna Takahashi są zawyczaj bardzo abstrakcyjne, ale jego ubrania mają także cechy praktyczne, jak np. wytrzymałość na niskie temperatury w jednej ze sportowych kolekcji. Undercover jest także popularny za granicą. Kolekcja SS 2015 doskonale obrazuje styl projektanta [8]. Takahashi na jednym pokazie połączył słodkie suknie balerin z malowniczymi sukniami z nadrukami zwierząt i przyrody na tle zaczerpniętym z obrazów Boscha, a zakończył go drapieżnymi kreacjami składającymi się z kurtek motocyklowych z czarnymi skrzydłami narzuconych na czarne przezroczyste suknie (fot 14). Sklep flagowy Undercover znajduje się w Minami-Aoyama (fot. 15). Butik jest ciekawy od strony architektonicznej, szczególnie wnętrza z zadziwiającym sufitem skomponowanym z tysiąca żarówek.

Fot. 14 Kolekcja UNDERCOVER SS 2015 („Vogue Japan”, nr 187, 3.2015)

 Fot. 15 Butik UNDERCOVER, Minami-Aoyama, Tokio

ANREALAGE (Anriareiji)
Marka odzieżowa została założona przez projektanta Kunihiko Morinagę w 2003 r. Nazwa stanowi kombinację słów „real”, „unreal” i „age”. Mottem projektanta są słowa architekta Miesa van der Rohe „Bóg jest w szczegółach”. Morinaga zwraca uwagę, że w obecnej dobie ruchu warto się zatrzymać i dostrzec rutynowo pomijane detale. Projektant otrzymał w 2005 r. prestizową nagrodę „Avan-Garde Grand Prix” w konkursie dla młodych projektantów ”Gen Art International Fashion Design Competition” w Nowym Jorku. W 2011 r. został otwarty sklep flagowy w Harajuku. W tym samym roku Morinaga otrzymał nagrodę „Mainichi Fashion Grand Prix” dla najlepszego młodego projektanta oraz nagrodę Shiseido. Anrealage bierze udział w pokazach mody w Paryżu zarówno z linią damską jak i męską. W ostatniej kolekcji „SS 2015” projektant reinterpretuje klasykę bazując na kontraście czerni i bieli oraz wprowadzając nieoczekiwane detale – siatki, ażury i koronki.

MAME (Mame)
To młoda marka, która została założona przez Maiko Kurogouchi w 2010 r. Projektantka wygrała krajową nagrodę „Jeunes Createurs de Mode” w 2005 r. i wzięła udział w finale konkursu w Paryżu. Później pracowała m.in. u Isseya Miyake. W 2014 r. Kurogouchi zdobyła z ramach „Mainichi Fashion Grand Prix” nagrodę Shiseido. Prezentowała różnież swoją kolekcję w Isetanie w Tokio. Moda Mame jest zwiewna, kobieca, ale nie słodka. Ma dużo biżuteryjnych zdobień i misternie wypracowane detale. Szczególnie wyróżniają się piękne torebki, ikony mody Mame – np. „Vinyl Chloride Clutch Bag” (fot. 16) – z jednej strony bardzo nowoczesne z przezroczystego winylu, a z drugiej zdobione kamieniami w stylu vintage. Odzież marki Mame jest sprzedawana w domach towarowych Parco oraz butikach, np. w „Idea by Sosu” w Jingūmae.

Fot. 16 „Vinyl Chloride Clutch Bag” – torebka MAME

JOHN LAWRENCE SULLIVAN (Jon rōrensu sariban)

Marka założona przez projektanta Arashi Yanagawę zadebiutowała w 2003 r. Jej nazwa pochodzi od nazwiska boksera, mistrza wagi ciężkiej. W 2008 r. powstał sklep flagowy tej marki w Tokio i w tym samym roku po raz pierwszy projektant wziął udział w pokazach w Paryżu w ramach mody męskiej, a w 2011 r. także damskiej. Obecnie ma ponad 60 sklepów w Japonii i 12 na świecie. Syl reprezentowany przez markę jest kobiecy, ale jednocześnie wygodny. Yanagawa projektuje proste ubiory podkreślające sylwetkę i w niewymuszony sposób łączy sport z elegancją. Sklep flagowy „John Lawrence Sullivan Tokyo” znajduje się w Aobadai.

AKANE UTSUNOMIYA (Akane Utsunomiya)

Marka została założona przez Akanę Hasui w 2009 r. Projektantka ukończyła studia w Europie, m.in. St Martin w Londynie, specjalizując się w tkaninach. Na drugim konkursie „Shinmai Creator’s Project” w 2010 r., Hasui została uznana za jedną z najbardziej utalentowanych projektantek spośród biorących dział osób z jedenastu krajów. Jej projekty są kobiece, z nieszablonowymi akcentami i w ciekawe wzory (fot. 17). Często stosuje wysokiej jakości dzianiny, którym nadaje subtelne fasony. Akane Utsunomiya jest sprzedawana w domach towarowych, np. w Isetanie i Mitsukoshim, a sklep flagowy znajduje się na Ginzie.

Fig. 17 Kolekcja AKANE UTSUNOMIYA „SS 2015”

TARO HORIUCHI (Tarō Horiuchi)

Marka została ustanowiona w 2010 r. przez projektanta Tarō Horiuchi, który zdobył również wykształcenie w dziedzinie mody w Europie – w Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Antwerpii, którą ukończył w 2007 r. Był praktykantem m.in. u Niny Ricci. W 2012 r. zdobył nagrodę Diesla na konkursie „ITS Fashion Competition” we Włoszech oraz w Japonii nagrodę „Mainichi Fashion Grand Prix” dla młodych projektantów. Jego kolekcje są inspirowane sztuką, np. ostatnia kolekcja „SS 2015” inspirowana była twórczością belgijskiego artysty Panamarenko i jego „obiektem latającym „Aero Modellator” (fot. 18). Ubrania Tarō Horiguchi można nabyć w domach towarowych Isetan, Mitsukoshi, Matsuya, Takashimaya i Lumine oraz w wielu innych sklepach i butikach w Japonii, a za granicą w Chinach.

Fig. 18 Kolekcja TARO HORIUCHI „SS 2015”

BEAUTIFUL PEOPLE (Byūtifuru pīpuru)

Marka założona przez zespół projektantów, z których niektórzy wywodzą sie z Comme des Garçons, zadebiutowała w 2007 r. występując z kolekcją „SS 2007”. CEO jest Hidenori Kumakiri, który wraz z innymi projetantami (Wakabayashi, Toda) ukończył Bunka Fashion Cllege w Tokio. Koncepcja marki opiera się na stwierdzeniu, że dorośli i dzieci mogą się wymieniać ubraniami, podobnie jak mężczyźni i kobiety mogą sobie ubrania pożyczać. Powstały takie serie jak „Kids” oraz „Boys Line”. W 2007 r. został otwarty sklep Beautiful People w Aoyamie (fot. 19). Wnętrza zostały zaprojektowane przez Masamichi Katayamę z Woderwall jako oprawa do koncepcji firmy, która proponuje wysokiej jakości całościowo pojmowany design. W 2012 r. fima rozpoczęła współpracę z brytyjską firmą Aquascutum.

Fot. 19 Butik BEAUTIFUL PEOPLE, Minami-Aoyama, Tokio

G.V.G.V. (Jīvī jīvī)

Marka powstała w 1999 r. , założona przez projektantkę MUG. Pokaz debiutancki odbył się podczas kolecji „AW 2003” w Tokio. Koncepcja marki opiera się na podkreślaniu kobiecości i męskości, na harmonii i oryginalności oraz na wykorzystaniu motywów cross-kulturowych. C.V.C.V. w wielu sezonach proponuje jasne żywe kolory połączone z motywami graficznymi. Kolekcje powstają także w wyniku współpracy z artystami. W 2007 r. firma została zaproszona do współpracy z Uniqlo. W 2011 r. została utworzona druga linia NAKID by GVGV. Szczególnie popularne produkty firmy to sukienki i spodnie. Obecnie w obrębie jednej firmy k3.Co.Ltd. działa kilka linii obsługiwanych przez różnych projektantów: G.V.G.V., GRAPEVINE by k3, CHEAP MONDAY, NAKID, k3&Co., NANUSHKA. Ubrania są sprzedawane w domach towarowych, np. w Isetanie (Shinjuku).

Do innych marek tokijskich, które już zaznaczyły swoją obecność, ale muszą jeszcze ustabilizować swoją pozycję należą: HYKE, MYLAN, MADISOBLUE i YOKOCHAN. Markami, które nadal oczarowują i wywierają duży wpływ na modę japońską są już bardzo dobrze znane FOXEY i HANAE MORI.

FOXEY (Fokushī)

Firma ma tradycję, ponieważ została założona w 1980 r. przez Noriko Maedę. Od razu Foxey przybrał formę marki life-stylowej proponując „piękno” osiągalne dla bogatych i eleganckich kobiet. Foxey, ciesząc się dużym powodzeniem także ze względu na swoje kosmopolityczne korzenie, odegrał pewną rolę intelektualną w rozwoju estetycznym mody japońskiej. Projektantka Noriko „Daisy Lin” Maeda zainspirowana stylem życia w Nowym Jorku wydaje magazyn z nowymi kolekcjami „Foxey Style Book”, który poświęcony jest nie tylko modzie ale i stylowi życia, jaki propaguje ta ekskluzywna marka. W 2001 r. powstała linia FOXEY NEW YORK, w 2003 r. FOXEY GIRL, która w 2004 r. została nazwana FGIRL. Poza tym istnieje najbardziej ekskluzywna linia – FOXEY BOUTIQUE. Sklep flagowy Foxey znajduje się na Ginzie, poza tym w Aoyma znajduje „Foxey Concept Store Aoyama” (fot. 20). Ubrania tej marki sprzedawane są także w domach towarowych w Japonii i w USA (Nowy Jork).

Fot. 20 „Foxey Concept Store Aoyama”, Jingūmae, Tokio

HANAE MORI (Hanae Mori)

Projektantka została wymieniona na początku tego przeglądu mody japońskiej i przegląd ten kończy. Trudno jest mówić o modzie japońskiej nie wspominając Hanae Mori, która była pierwszą Japonką prezentującą swoje kolekcje na pokazach w Paryżu i w Nowym Jorku oraz pierwszą projektantką azjatycką, którą uznano za projektanta haute couture. Mori otworzyła w 1951 r. w Tokio na Ginzie dom mody HANAE MORI. W 1965 r. po raz pierwszy wzięła udział w pokazach w Nowym Jorku z kolekcją pt. „Wschód spotyka Zachód” (East meets West). W 1977 r. Mori otworzyła swój haute couture showroom w Paryżu. Projektantka wywarła duży wpływ na ubiór Japonek i brała udział w wielu prestiżowych projektach. Projektowała m.in. stroje na zawody olimpijskie, kostiumy filmowe i teatralne, trzykrotnie uniformy japońskich stewardes. W 1970 r. zaprojektowała dla nich mini spódniczki, co wywołało sensację. Mori była także autorką m.in. sukni ślubnej księżny Masako. Styl Hanae Mori jest kobiecy i delikatny. Motywy i wzory pochodzące z wpływów japońskich i zachodnich są zbalansowane. Efektem takiego podejścia jest ubiór przemawiający do eleganckich kobiet. Ubrania są także praktyczne, do noszenia, o nie przemijających fasonach, o świetnym kroju i wykonane z wysoko-gatunkowych materiałów. Projekty Hanae Mori obejmowały nie tylko oddzież, ale także stworzyła ona linię perfum (np. Madame Butterfly) i projektowała dodatki (np. torebki, szale). Motywem przewodnim oraz logo firmy jest motyl. Ostatnia kolekcja couture Hanae Mori w Paryżu odbyła się w 2004 r. Obecnie projektantka jest już na emeryturze, ale działa firma „Hanae Mori”, która zatrudnia innych projektantów. Hanae Mori ma także różne linie, m.in. klasyczną HANE MORI oraz ALMA EN ROSE. Obecnie kolekcje dla Hanae Mori – „Hanae Mori designed by Yu Amatsu” – są autorstwa młodego projektanta Yū Amatsu. Ostatnio zadebiutował najnowszą kolekcją „SS 2015”, zaprojektował także suknie wieczorowe w stylu „soiree style”. W kolekcji wiosenno-letniej Amatsu głównym tematem stały się słynne motyle, które kiedyś zachwyciły widownie w Nowym Jorku i Paryżu (fot. 21). Amatsu, który poprzednio pracował u Marca Jacobsa, ma także swoją własną markę A DEGREE FARENHEIT, z którą także wystąpił na „Fashion Week Tokyo”. Młody i utalentowany projektant dwukrotnie otrzymał „Grand Prix” na „Gen Art International Fashion Design Competition”.

Fot. 21 Kolekcja HANAE MORI SS 2015 („25 Ans”, nr 424, 1.2015)

Foxey, marka wywodząca sie ze szkoły Ashidy i Hanae Mori, nie jest najmłodszą marką, ale jest bardzo reprezentatywna, jeśli chodzi o współczesny styl kawaii. Reprezentuje styl elegancji wyższych sfer, a także styl wieczorowy – „soiree style”. Inne marki „soiree style” poza Foxey i Hanae Mori to TADASHI SHOJI, wspomniama już TAE ASHIDA i MIKAKO NAKAMURA. Styl elegancki znajduje wielu naśladowców wśród młodszych projektantów. Pośród marek kontynuujących słodką elegancję wyróżnić można: TO BE CHICK, COTOO, LAULA, SAKAYORI, FLICKA, VOUSETES, MIHARA YATSUHIRO, EPOCA, ADORE, ROYAL CHIE, RENE, DRAWER i ROPE ETERNEL.

Moda nadal podlega ewolucji. Z jednej strony w światowych trendach za granicą silnie zaznacza się Neojaponizm, a z drugiej młodzi japońscy projektanci ogradzają się raczej od tradycji i inspirują się nowymi technologiami, sztuką oraz wygodą. Obecnie na kształtowanie się mody w Japonii mają wpływ Internet, serwisy społecznościowe, anime i manga. Podobnie jak fast food istnieje fast fashion (z Uniqlo – najpopularniejszą w Japonii firmą tego typu na czele) i online shopping. Można odnieść wrażenie, że w ostatnich latach ubiór służy nie tyle do wyrażenia tożsamości co do jej przetwarzania, na wzór transformacji dokonywanych w świecie wirtualnym.

Literatura źródłowa

[1] Kido, E.M., „Neojaponizm w modzie wiosna-lato 2013”, gazeta.jp POLONIA JAPONICA, 2013.

[2] Kido, E.M., Mitsui, R., Okuyama, E.„Moda to nie tylko ubiór, moda to styl życia – rozmowa z kreatorką mody Junko Koshino, gazeta.jp POLONIA JAPONICA, 2014.

http://polonia-jp.jp/index.php/wywiady/item/1137-moda-to-nie-tylko-ubior-moda-to-styl-zycia-rozmowa-z-kreatorka-mody-junko-koshino

[3] Kido E.M., „Art of Cashmiere by Junko Koshino”, gazeta.jp POLONIA JAPONICA, 2014.

http://polonia-jp.jp/index.php/obserwacje-japonskie/item/1138-art-of-cashmere-by-junko-koshino

[4] Harilela, D. „Sacai: the new look of Japanese fashion”, South China Morning Post, 2013.

http://www.scmp.com/lifestyle/fashion-watches/article/1201954/sacai-new-look-japanese-fashion (2013)

[5] Kido E.M., „ Architektura i moda”, gazeta.jp POLONIA JAPONICA, 2011.

http://www.polonia-jp.jp/index.php/obserwacje-japonskie/item/859-architektura-i-moda

[6] Le Bon Marche “Invitée d’honneur SACAI”, 2014.

http://www.lebonmarche.com/marques/sacai.html?dir=desc&order=price

[7] Harilela, D. “Japanese designer Yasuko Furuta of Toga mixes it up with vintage”, South China Morning Post, 2013.

http://www.scmp.com/lifestyle/fashion-watches/article/1309184/japanese-designer-yasuko-furuta-toga-mixes-it-vintage

[8] kolekcja SS2015: http://www.style.com/fashion-shows/spring-2015-ready-to-wear/undercover

Adresy sklepów

KENZO: “Opening Ceremony” – 6-7-1-B Jingūmae, Shibuya-ku, Tokyo 150-0001; https://www.kenzo.com/

SACAI: 5-4-44 Minami-Aoyama, Minato-ku, Tokyo 107-0062; www.sacai.jp/

ADEAM: “ADEAM Tokyo Midtown Flagship Store” 9-7-4 D-0105 Akasaka, Minato-Ku, Tokyo 107-0052; http://www.adeamonline.com/

ANTEPRIMA: “Anteprima Omotesando Hills” Main Building B1F 4-12-10 Jingūmae, Shibuya-ku, Tokyo 150-0001; http://en.anteprima.com/

TOGA: “Toga Harajuku Store” – Mansion 31B 1F 6-31-10 Jingūmae, Shibuya-ku, Tokyo 150-0001; http://www.toga.jp

ENFöLD: “Isetan” 2F – 3-14-1 Shinjuku, Shinkuju-ku, Tokyo 160-0022;

http://www.enfold.jp/

MUVEIL: “Gallery Muveil” Chateau Toyo Minami Aoyama B1F – 5-12-24 Minami Aoyama, Minato-ku, Tokyo 107-0062; http://www.gallerymuveil.com/

UNDERCOVER: “Undercover Aoyama” – Blue Cinq Point A, 5-3-22 Minami-Aoyama, Minato-ku, Tokyo 107-0062; http://www.undercoverism.com/

ANREALAGE: „Harajuku Shop” – Anrealage Building 1F, 2-15-10 Jingūmae, Shibuya-ku, Tokyo 150-0001; http://www.anrealage.com/

MAME: „Idea by Sosu” – 1-22-1 Jingūmae, Shibuya-ku, Tokyo 150-0001; http://www.mamemamemame.com/

JOHN LAWRENCE SULLIVAN: „John Lawrence Sullivan Tokyo” – Tokyo AOB Bldg. 1F, 1-21-3 Aobadai, Meguro-ku, Tokyo 153-0042; http://www.john-lawrence-sullivan.com/

AKANE UTSUNOMIYA:“Isetan Shinjuku” 2F – 3-14-1 Shinjuku, Shinkuju-ku, Tokyo 160-0022; “Mitsukoshi Ginza” – 4F, 4-6-16 Ginza, Chūō-ku, Tokyo 104-0061; http://www.akane-utsunomiya.com/

TARO HORIUCHI: „Opening Ceremony” – 6-7-1 B Jingūmae, Shibuya-ku, Tokyo 150-0001; http://tarohoriuchi.com/

BEAUTIFUL PEOPLE: “Beautiful People Aoyama” – 3-16-6 Minami-Aoyama, Minato-ku, Tokyo 107-0062; http://www.beautiful-people.jp/

G.V.G.V.: “Isetan Shinjuku” 2F, – 3-14-1 Shinjuku, Shinkuju-ku, Tokyo 160-0022; http://byk3.cms02.future-shop.jp/lookbook/gvgv_2015ss/

FOXEY: “Foxey Ginza Flagship Store” – 6-8-1 Ginza, Chūō-ku, Tokyo 104-0061; http://www.foxey.co.jp/

HANAE MORI: 5-6-2 Ginza, Ginza, Chūō-ku, Tokyo 104-0061; http://www.hanae-mori.com/index.html