Daria MIURA W wieku ośmiu lat, ze względu na stan zdrowia zmuszona byłam  przeprowadzić się z Kotliny Kłodzkiej do Warszawy, w której zakochałam się bez pamięci. Mając tysiąc pomysłów na życie, zasililam szeregi orientalistów na Krakowskim Przedmieściu a stamtąd po pięciu latach polecialam do Chin, gdzie nadano mi imię “Śliwkowa Księżniczka” i miałam (zasłużoną?) przyjemność bycia komplementowaną przez jednego z chińskich studentów, że jestem piękniejsza od Mao…Żyć, nie umierać!                      Gazeta.jp POLONIA JAPONICA: Na początku chciałabym zapytać jak długo jesteś już w Japonii i jak to się stało, że mieszkasz tutaj na stałe? Daria Miura: Zamieszkałam w Japonii pod koniec 1997 roku. Powód był raczej prozaiczny, bo, jak świetna większość moich polskich koleżanek tutaj, miałam przyjemność poznać Japończyka i wyjść za niego za mąż.   GPJ: W Polsce studiowałaś sinologię. Czym kierowałaś się, wybierając tego typu studia językowe? D.M.: Wahałam się wtedy pomiędzy Akademią Sztuk Pięknych, medycyną, AWFem i, właśnie, orientalistyką. Trenowałam od trzynastego roku życia Wu-Shu (chińskie sztuki walki), więc ogromnie ciągnęło mnie do tej części świata. Poza tym wygrała też chyba przekora, bo pewien błyskotliwy poniekąd uczeń mojej mamy nie dostał się na ten kierunek, więc postanowiłam udowodnić mojej kraczącej złowieszczo rodzicielce, że ja sobie poradzę!   GPJ: Miałaś także okazję studiować w Chinach. Ponad dwadzieścia lat temu Chiny były zupełnie innym krajem niż obecnie – mam na myśli głównie poziom rozwoju gospodarczego, który rzutował także na warunki życia, stosunki międzyludzkie, itp. Jak tam się czulaś? D.M.: Po pięciu latach studiów sinologicznych na UW, wyjechałam na dwuletnie…