Polecam film Fushigi na misaki no monogatari (robocze tłumaczenie polskie tytułu: Opowieści niezwykłego przylądka; oficjalne angielskie: Cape Nostalgia), wyróżniony na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Montrealu. Obraz wyreżyserował Narishima Izuru na podstawie powieści Morisawy Akio. Film ciepły, bezpretensjonalny, nasycony lekko ironicznym humorem. Fabuła to prosta historia małej społeczności - wioski położonej na tytułowym przylądku (misaki). Na samym końcu tego cypelka, tuż nad morzem znajduje się kawiarnia, która finansowo balansuje na granicy przetrwania. Atrakcyjnej plaży brak, a krajobraz stwarza wrażenie opuszczenia. Kawiarnię odwiedzają nieliczni, ale wierni stali bywalcy oraz (rzadko) zabłąkani turyści. W tej skromnej lokalizacji splatają się losy ludzi trochę zagubionych, przestraszonych, próbujących sobie poradzić z traumami i życiowymi porażkami, czy też po prostu – z upływem czasu i starzeniem się. Lokal prowadzi jednoosobowo wdowa po artyście malarzu, kobieta w wieku trochę więcej niż średnim (w tej roli starzejąca się, ale nadal pełna blasku gwiazda japońskiego kina Yoshinaga Sayuri; jest ona również producentką filmu). Cierpliwie wysłuchuje opowieści klientów, nie osądza, podnosi na duchu. Jedna z tych Japonek starej daty, które istnieją już chyba tylko w filmach i literaturze: skromna, taktowna i macierzyńska jednocześnie. Budzi dyskretne zainteresowanie niektórych panów z sąsiedztwa, ale ponownie za mąż się nie wybiera. Na ścianie kawiarni wisi dzieło jej zmarłego męża - obraz tęczy nad morzem, który przyciąga uwagę zbłąkanych gości. Świat przedstawiony w filmie jest budowany wokół kilku prostych motywów: filiżanki z kawą, obrazu z tęczą, morza (raczej chłodnego i nieprzyjaznego), prymitywnej lampy, którą wymachuje jeden z bohaterów, bo na przylądku brak latarni morskiej. Mało muzyki, dobrze…