Za górami, lasami i jednym morzem jest sobie taka wyspa, którą nazywają „najbardziej polską z japońskich wysp”. Oficjalnie nazywa się Hokkaidō, płynie mlekiem i słynie z ziemniaków. Świeże warzywa, pola rzepaku, zapach zżętego zboża, pasące się krowy – dziwne by było, gdyby w takim miejscu nie przebywali Polacy. I tak jest, w rzeczy samej. Jest tu nas co najmniej dwadzieścioro, wliczając dzieci z polsko-japońskich małżeństw. Są wśród nas osoby, które osiedliły się na stałe, są takie, które przyjechały na kilkuletnie kontrakty, bywają studenci odbywający roczne lub kilkumiesięczne staże. Wielu wraca na Hokkaidō, mimo możliwości wyboru innego miejsca w Japonii. „Wolniej, szerzej, ciszej, taniej”, jak to sparafrazował kiedyś pewien przyjezdny z Tokio. Niestety rynek pracy nie jest taki, jak w stolicy i często powrót czy osiedlenie są bardzo trudne. Spotykamy się regularnie w każdą środę na obiedzie od wielu lat, już ponad 300 razy odkąd zaczęliśmy liczyć. Oczywiście spotkania odbywały się również znacznie wcześniej, w różnych miejscach i z różną regularnością, na przykład za sprawą znanej z łamów Gazety pani Haliny Kamakury, którą niniejszym serdecznie pozdrawiam. Tak jak pani Halina staramy się aktywnie działać w miejscowym Towarzystwie Polska-Hokkaido i pomagać w ich przedsięwzięciach (fot. 1). Ostatnio śpiewaliśmy i deklamowaliśmy polskie wiersze na imprezie poświęconej Shūjiemu Terayamie (fot. 2). Mimo, że związek słynnego artysty z Polską był raczej epizodyczny – mieliśmy kolejną okazję do zaprezentowania szerszej publiczności kawałka Polski i spotkania w polonijnym gronie. Oprócz regularnych cośrodowych obiadków spotykamy się na grillach, piknikach, w karaoke, na koncertach, wystawach, itp. (fot. 3, fot.…