Tekst archiwalny Gazeta Klubu Polskiego w Japonii nr 5 (20), październik 2001 Rubryka „Rodzinna Japonia”   Po ostatnim, dłuższym pobycie w Polsce zaczęłam się zastanawiać, jak postrzegam oba bliskie mi kraje po 20. latach mieszkania tu i tam, trwania w ciągłej podróży, zwlekania z powzięciem ostatecznej decyzji, gdzie chciałabym mieszkać na stałe, a gdzie jeździć na wakacje w odwiedziny. Jednak musiało minąć tyle długih lat, żebym dojrzała do podjęcia decyzji. Jestem pewna podziwu dla rodaków, którzy z wyborem życiowej drogi nie musieli czekać tyle lat. Mimo dużych różnic kulturowych i obyczajowych potrafili urządzić się w swojej nowej ojczyźnie – Japonii, a na wakacje z prezentami jeżdżą do Polski. Polska i Japonia kilkanaście lat wcześniej były postrzegane inaczej niż teraz. Obecnie, w dobie Internetu i szerokich kontaktów kulturalno-towarzyskich, życie codzienne w Japonii nie nastręcza tylu problemów, przykrych niespodzianek, nie przynosi tak wielkiej samotności i tęsknoty za krajem ojczystym, jak to było kiedyś. Trzeba przyznać, że w tej chwili mieszka w Japonii dużo cudzoziemców, w tym też i Polaków. Najczęściej są to współmałżonkowie w małżeństwach mieszanych i osoby zatrudnione czasowo. W wypadku pracy kontraky są przedłużonae i czas zamieszkania w Japonii przeciąga się na lata. Miały być tylko trzy lata, a potem jest dziesięć. Po tak długim pobycie w Japonii trudno jest podjąć życiową dezycję – co dalej? Dzieci kształcą się w japońskich szkołach, szybko asymilują się w nowym środowisku. My zaczynamy czuć się jak u siebie w domu. Japonia jest „niestety” krajem bardziej bezpiecznym i mniej problemowym niż Polska, a to…