Obentō, jak kiedyś usłyszałam od znajomej Japonki, wyraża miłość matki do dziecka. Podobne teorie chętnie głoszą też nauczyciele w szkołach, twierdzący żartobliwie, że obentō przygotowane przez matkę jest najzdrowsze, bo wypełnia je witamina zwana miłością (ai). Pierwsze moje kroki w tej materii nie były łatwe. Wyrażanie miłości na sposób japoński okazało się nad wyraz pracochłonne, a nauka najeżona kolcami. Stanęłam przed wizją tworzenia obentō w momencie, gdy moja córka zaczeła uczęszczać do przedszkola. Kupiłam książkę, by zbadać sprawę bliżej. Napisana była w języku japońskim, co wtedy stanowiło dla mnie duże wyzwanie. Na szczęście książka była bogato ilustrowana, więc zdjęcia stały się podstawą moich eksperymentów. Wiele lat temu japońskie sklepy nie były jeszcze tak dobrze przygotowane jak dziś, by pomóc zajętym matkom. Niestety nie było wtedy wygodnych małych porcji żywności, szczególnie nadających się na lunch w pudełku. Obentō powinno zawierać zrównoważony zestaw żywności, dostosowany do pory roku i wieku dziecka. Tradycyjne obentō zwykle zawiera ryż (mogą to być ryżowe kulki onigiri, ryż zawinięty w wodorosty norimaki lub ryż pod każdą inną postacią), dalej to ryby lub mięso, warzywa smażone, pieczone lub duszone, (bardzo rzadko surowe) oraz pikle. Dla przedszkolaka wskazane było przygotowanie lunchu kolorowego, zawierającego jakieś elementy działające na wyobrażnię np. postacie z mangi, zwierzęta, rośliny itp. Niestety nie wychodziło mi to zbyt pięknie. Na dodatek moja mała, rezolutna córeczka niemiłosiernie krytykowała moje wytwory i mówiła mi, że moje obentō nie są podobne do innych, robionych przez matki-Japonki. No cóż, życie nie zawsze usłane jest różami. Szkoła podstawowa na szczęście wybawiła…